Երկիրը սկսում է շունչ քաշել, ավելացնում է սոցիալական ծախսերը, արդյունաբերության զարգացումը ստիպում է ավելի շատ էներգակիրներ ներկրել և այլն։ X պահին ներդրողները, որոշակի կենտրոններից ազդակներ ստանալով, հավաքում են իրենց ճամպրուկները և հեռանում երկրից։
Եթե ժամանակը ավարտված է, ապա այն պատճառով, որ այն կանգնեցված է։ Քարոզչության ժամանակը անշարժ ժամանակ է։ Շատ դժվար է անել քարոզչություն կայացող ժամանակի համար։ Կարելի է քարոզել լինելու համար, ոչ թե՝ դառնալու։
Մոսկվան մեծացել և դաստիարակվել է մոնղոլական ստրկության սարսափելի և թշվառ դպրոցում։ Այն հզորություն է ձեռք բերել միմիայն ստրկության հմտությունների գործում հանճարեղության հասնելու շնորհիվ։ Նույնիսկ ինքնազատագրումից հետո Մոսկվան շարունակել է խաղալ տիրակալ դարձած ստրուկի իր նախկին դերը։
Չունենալով մշտական աշխատանք՝ մարդը զրկվում է ինչ որ բան գնահատելու (քննադատելու) հնարավորությունից. ազատ աշխատողները չունեն սոցիալական ապահովություն և չեն կարող իրենց թույլ տալ բացահայտել իրենց սեփական կարծիքը, որովհետև նրանց պետք են պատվերներ:
Խոշոր հողատերերը ֆաշիստական «սևշապիկավորներին» ընկալում էին որպես իրենց մասնավոր ոստիկանական ուժեր և սիրով օգտագործում էին գործադուլներն ընդհատելու, աշխատավարձերն իջեցնելու կամ նոր աշխատանքային պայմանագրեր պարտադրելու համար։
Հանրային միջավայրը կամ տարածքը դա մի տեղ է, որտեղ ձևավորվում և որտեղից տարածվում է քաղաքացիական մշակույթը, որը երկխոսության ու կոնսենսուսի կայացման մշակույթն է: Ուղեվարձերի թանկացման դեմ ուղղված քաղաքացիական նախաձեռնությունը շարունակեց հանրային տարածքի ձևավորման գործընթացը:
Պսիխոպաթիկ անձնային գծերը խրախուսող տնտեսական համակարգը փոխել է մեր էթիկայի նորմերն ու բնավորությունը։ Մեզ անվերջ ասվում է, որ մեր կյանքի ուղին ընտրելու հարցում մենք ավելի ազատ ենք, քան նախկինում երբևէ, բայց հաջողության սցենարից դուրս ընտրություն կատարելու ազատությունը սահմանափակ է։
Մարդու լքվածությունը նա մեկնաբանում է հետևյալ ենթատեքստում. «Զանգված, սովորաբար, անվանում ենք այնպիսի մարդկանց խումբը, որը կամ մեծաքանակ է, կամ էլ այնքան անտարբեր է հասարակական զարգացումների հանդեպ, որ չի մասնակցում ոչ մի կազմակերպության, շահերի խմբի, արհմիությունների և այլ հասարակական կառույցների»:
Իր հանդեպ քաղաքացու կողմից օրենքի դիրքից իշխանության բանեցումը կատարյալ անակնկալի բերեց այդ պաշտոնյային: Իսկ նրա հնչեցրած «Իմ կաբինետն է, ինչ ուզեմ կանեմ» պատասխանը ավելի քան ծիծաղելի վիճակի մեջ դրեց նրան, ինչը արտացոլվեց նաև մամուլում և ֆեյսբուքում ծաղրանկարների շարքի հրապարակմամբ:
Ռազմական իրավիճակի վերջին սաստկացումը «ապակախարդեց» պատերազմը ՝ այն դարձնելով իրական։ Հանկարծ, պատերազմը, որը հայկական հասարակության ամենասարսափելի սահմանային վիճակն էր և առօրյա կյանքում՝ գոյաբանական վախերի հիմքը, իրական տեսք ստացավ՝ թույլ տալով տեսնել, թե ինչ կա հայրենասիրական պաթոսի և քաղաքացիական դիրքորոշումների տակ։
