Իսկ ի՞նչ հարցեր են առաջանում, եթե փորձենք դուրս չգալ ֆիլմի ներքին շրջանակից։ Ինչի՞ մասին է մտածում ֆիլմը կամ մտածելու տեղիք տալի՞ս է դիտողին։ Ոչ, թերևս, ճիշտ հակառակը։ Եթե ունենար մտավոր նշանակություն, ապա կշրջվեր ինքն իր դեմ։ Ֆիլմը հասարակությունից վերցնում է ստերեոտիպային մոդելներ և դիսկուրսներ, հագեցնում իբր անսպասելի սյուժետային լուծումներով և հետ վերադարձնում։
Մի օր քաղաք եկած եկեղեցականները տեսան Սանտա Կլաուսի փայտե խաղալիքներն ու այս սուղ ապրանքատեսակի մեջ տեսան ներուժ՝ դրանց միջոցով բարոյական կարգապահություն հաստատելու երեխաների շրջանում, որոնք աղքատ ընտանիքներից էին ու որոնց թիվը գնալով շատանում էր։ Եկեղեցականները սկսեցին գումարներ հավաքել իրենց հովանավորներից ու միջին դասակարգի մարդկանցից, որպեսզի առատորեն վարձատրեն Սանտային՝ մի քանի ընտրյալ երեխայի փայտե խաղալիք հասցնելու համար։
Արդյո՞ք ռեսուրսները իրականում սահմանափակ են, թե այս միֆը ստեղծվել է, որովհետև այն արդարացնում է «սահմանափակ ռեսուրսների» համար անխնա մրցակցությունը, արդարացնում է ռեսուրսների նկատմամբ սահմանափակ թվով մարդկանց իրավունքները, արդարացնում է աղքատության և չքավորության գոյությունը՝ մեծամասնությանը դարձնելով կառավարելի:
Diskurs.am-ի խմբագրակազմը սկսում է ֆրանսիացի փիլիսոփա Ժակ Ռանսիերի «Անգետ ուսուցիչը» աշխատության հրապարակումը։ «Անգետ ուսուցչի» թարգմանիչն Արմեն Վշտունին է, խմբագիրը՝ Նազարեթ Կարոյանը։ Առաջաբանի փոխարեն ներկայացնում ենք Ռանսիերի հարցազրույցը, որտեղ նա բացատրում է իր աշխատության արդիականությունը։
Պայքարն ընթանում էր մի այնպիսի տարածքում (կանգառներ և այլն), որտեղ ապաքաղաքականացված քաղաքացին հայտնվում էր քաղաքականացված հանրույթում՝ հաճախ ակամայից դառնում ակցիայի մասնակից։ Այսպիսով, Երևանի կենտրոնը դառնում է մի տարածք, որտեղ արդեն մարգինալ կարգավիճակում է հայտնվում անտարբեր անձը։
Կապիտալի՞զմը՝ կրոն։ Մա՞րդը՝ անբան կենդանի։ Օրե՞նքը՝ խիստ ներկա։ Իտալացի փիլիսոփան խորաթափանցորեն վերլուծում է մեր հասարակություններն ու դրանց «կենսաքաղաքական» շեղումները:
Միմիայն մի նոր «հերետիկոսություն» (ինչպիսին այսօր «Սիրիզան» է) կարող է փրկել դեմոկրատիան, մարդկանց հանդեպ վստահությունը, հավասարության սկզբունքով համերաշխությունը … Եթե հաջողվի արգելակել հունական «Սիրիզային», ապա կհաղթի «ասիական արժեքների Եվրոպան», ինչն իհարկե Ասիայի հետ ոչ մի կապ չունի, բայց մեծապես կապ ունի դեմոկրատիան չեզոքացնելու ժամանակակից կապիտալիզմի միանշանակ ու անմիջական տենդենցի հետ։
Ինչպե՞ս խոսել եղեռնի մասին հայ հասարակությունում և լինել լսելի այդ հասարակությունում: Ինչպե՞ս հասկանալ, որ եղեռնի մասին հարցադրումները սրբապղծություն չեն, այլ սեփական երկրի սոցիալական պատմության մեջ կողմնորոշվելու, այն վերլուծելու ու հասկանալու ցանկություն և անհրաժեշտություն:
Պսիխոպաթիկ անձնային գծերը խրախուսող տնտեսական համակարգը փոխել է մեր էթիկայի նորմերն ու բնավորությունը։ Մեզ անվերջ ասվում է, որ մեր կյանքի ուղին ընտրելու հարցում մենք ավելի ազատ ենք, քան նախկինում երբևէ, բայց հաջողության սցենարից դուրս ընտրություն կատարելու ազատությունը սահմանափակ է։
Առանց մեր կամավոր-պարտադիր «մուծումների» համակարգը չի կարող պահպանել իր գոյությունը: Կապիտալիզմը դեն է նետում իր դիմակները և ցույց է տալիս իր գազանական ժանիքները: Դեռ Մարքսն էր ասել, որ կապիտալիզմն իր ազատական և դեմոկրատական դիմակները հագնում է, երբ ճգնաժամ չկա:
