Պատրոնը վերահսկում է կենտրոն տանող մուտքերը: Նա բաշխում է ռեսուրսները բոլոր այն կլիենտների միջև, ովքեր փոխարենը «վարձահատույց են լինում» պատրոնին իրենց աջակցությամբ կամ ավելի ուշ ընտրական իրավունքի ընդարձակումից հետո՝ իրենց քվեներով։ Արդիականացման փուլում կլիենտը այլևս որպես խոչընդոտ չի դիտարկվում, ընդհակառակը, նա համարվում է պետության կառուցման օգտակար գործիք: «Կլիենտը լրացնում է քաղաքական համակարգի բացերը»:
Մեզ մոտ էլ, օրինակ, մեր իշխանությունները շատ են շահարկում թուրքի կերպարը։ Եվ ես քանի անգամ նկատել եմ, որ որոշ ցուցարարներ միտինգների ժամանակ և՛ ոստիկաններին, և՛ տարբեր պաշտոնյաներին, այդ թվում՝ Սերժ Սարգսյանին ասում են «թուրքեր»։
Այստեղ իսկապես հետաքրքրական է այն հանգամանքը, որ Հայաստանի բուրժուան կառուցում է եկեղեցի, որը, կապիտալիզմի տեսանկյունից չունի ներդրման նպատակահարմարություն, այն երբեք չի վերադարձնի, առավել ևս չի կրկնապատկի ծախսված միջոցները: Այդ դեպքում հարց է առաջանում, թե ինչո՞ւ էր պետք նրան կառուցել եկեղեցի:
Մեյնսթրիմում կարծես միտումնավոր կուրություն է ցուցաբերվում մարդու մեջ առ իր նմանը բնական թշնամանքը սանձելու քաղաքականության ֆունկցիայի նկատմամբ, ինչը սակայն առանցքային նշանակություն ունի:
