Հայաստանում լիակատար ապաքաղաքականացման պայմաններում միտում կա որոշումների ընդունումը դարձնել զուտ վարչական գործընթաց․ ստեղծել մի դաշտ, որում մասնագետներն ու տեխնոկրատներն առանց քաղաքական մասնակցության ճիշտ որոշումներ կկայացնեն և չեն խանգարի ներդրումներին ու գործարարների շահերին՝ անկախ նրանից, թե այդ տնտեսական գործընթացներն ինչպես են ազդում լայն խավերի բարեկեցության վրա։
Փոփոխությունները կապված են Սերժ Սարգսյանի ու տարբեր միջազգային խաղացողների (ԱՄՆ, Ռուսաստան, Եվրոպա) հարաբերությունների, և մյուս կողմից էլ՝ նրա դիրքի վերարտադրման հետ, և հանդիսանում են մեկ մարդու ավտորիտար գործունեության հետևանք: Ժողովուրդն ամենևին առնչություն չունի սահմանադրական փոփոխությունների` հանրային օրակարգ մտնելու հետ:
Կապիտալի՞զմը՝ կրոն։ Մա՞րդը՝ անբան կենդանի։ Օրե՞նքը՝ խիստ ներկա։ Իտալացի փիլիսոփան խորաթափանցորեն վերլուծում է մեր հասարակություններն ու դրանց «կենսաքաղաքական» շեղումները:
Միմիայն մի նոր «հերետիկոսություն» (ինչպիսին այսօր «Սիրիզան» է) կարող է փրկել դեմոկրատիան, մարդկանց հանդեպ վստահությունը, հավասարության սկզբունքով համերաշխությունը … Եթե հաջողվի արգելակել հունական «Սիրիզային», ապա կհաղթի «ասիական արժեքների Եվրոպան», ինչն իհարկե Ասիայի հետ ոչ մի կապ չունի, բայց մեծապես կապ ունի դեմոկրատիան չեզոքացնելու ժամանակակից կապիտալիզմի միանշանակ ու անմիջական տենդենցի հետ։
Գաղափարական դիմագծից զուրկ, իրեն զգուշաբար բացառապես սոցիալական հռչակած նախաձեռնությունը կարծես ցցուն է դարձնում մեր իրականության հիմնական ու խորքային հակասությունը․ փոփոխությունները խեղդող ծայրահեղ պահպանողականության եւ արդիականացման անհետաձգելի կարիքի միջեւ հակասությունը:
Վերջին տարիների տվյալները հուշում են, որ ազգաբնակչությունը 98-99%-ով վճարում է։ Այսինքն՝ ֆինանսական կորուստներ ազգաբնակչության առումով չկան։ Եվ կորուստները, որ այստեղ են առաջանում, վճարում ենք մենք։ Սա ամենակարևոր հարցերից մեկն է՝ ինչու՞ է այդպես։
Ինչպե՞ս է ստացվել, որ 1918 թ.-ից հետո գրեթե բոլոր կապիտալիստական երկրներում ֆաշիստական շարժումներ են ձևավորվել։ Ինչո՞ւ են արդյունաբերողներն ու բանկիրները հասել իշխանության, իսկ աշխատավորական շարժման առաջնորդները նետվել համակենտրոնացման ճամբարներ և բանտեր։ Դա տեղի է ունեցել 1933 թ.-ից հետո Գերմանիայում, 1922 թ.-ից հետո Իտալիայում, 1939թ․-ից հետո Իսպանիայում, 1973 թ.-ից հետո Չիլիում։
Ինչպե՞ս խոսել եղեռնի մասին հայ հասարակությունում և լինել լսելի այդ հասարակությունում: Ինչպե՞ս հասկանալ, որ եղեռնի մասին հարցադրումները սրբապղծություն չեն, այլ սեփական երկրի սոցիալական պատմության մեջ կողմնորոշվելու, այն վերլուծելու ու հասկանալու ցանկություն և անհրաժեշտություն:
Բանալին գործընթացներն ու պատմության դասերը վերլուծելն է և հասկանալը, որ եթե ժամանակի տվյալ պահին «հաց ու խաղաղությունը», կապված չէ նրա հետ, ինչ ժողովուրդը մտածում է և զգում, ապա պարզապես անցյալի ողբերգական հաղթանակի կրկնություն է՝ որպես ֆարս։
Մեզ մոտ էլ, օրինակ, մեր իշխանությունները շատ են շահարկում թուրքի կերպարը։ Եվ ես քանի անգամ նկատել եմ, որ որոշ ցուցարարներ միտինգների ժամանակ և՛ ոստիկաններին, և՛ տարբեր պաշտոնյաներին, այդ թվում՝ Սերժ Սարգսյանին ասում են «թուրքեր»։
