Իսկ ի՞նչ հարցեր են առաջանում, եթե փորձենք դուրս չգալ ֆիլմի ներքին շրջանակից։ Ինչի՞ մասին է մտածում ֆիլմը կամ մտածելու տեղիք տալի՞ս է դիտողին։ Ոչ, թերևս, ճիշտ հակառակը։ Եթե ունենար մտավոր նշանակություն, ապա կշրջվեր ինքն իր դեմ։ Ֆիլմը հասարակությունից վերցնում է ստերեոտիպային մոդելներ և դիսկուրսներ, հագեցնում իբր անսպասելի սյուժետային լուծումներով և հետ վերադարձնում։
Մի օր քաղաք եկած եկեղեցականները տեսան Սանտա Կլաուսի փայտե խաղալիքներն ու այս սուղ ապրանքատեսակի մեջ տեսան ներուժ՝ դրանց միջոցով բարոյական կարգապահություն հաստատելու երեխաների շրջանում, որոնք աղքատ ընտանիքներից էին ու որոնց թիվը գնալով շատանում էր։ Եկեղեցականները սկսեցին գումարներ հավաքել իրենց հովանավորներից ու միջին դասակարգի մարդկանցից, որպեսզի առատորեն վարձատրեն Սանտային՝ մի քանի ընտրյալ երեխայի փայտե խաղալիք հասցնելու համար։
Ներկա ուսումնասիրության առարկան ամենից առաջ նյութական արտադրությունն ե։
Արդյո՞ք ռեսուրսները իրականում սահմանափակ են, թե այս միֆը ստեղծվել է, որովհետև այն արդարացնում է «սահմանափակ ռեսուրսների» համար անխնա մրցակցությունը, արդարացնում է ռեսուրսների նկատմամբ սահմանափակ թվով մարդկանց իրավունքները, արդարացնում է աղքատության և չքավորության գոյությունը՝ մեծամասնությանը դարձնելով կառավարելի:
Պատրոնը վերահսկում է կենտրոն տանող մուտքերը: Նա բաշխում է ռեսուրսները բոլոր այն կլիենտների միջև, ովքեր փոխարենը «վարձահատույց են լինում» պատրոնին իրենց աջակցությամբ կամ ավելի ուշ ընտրական իրավունքի ընդարձակումից հետո՝ իրենց քվեներով։ Արդիականացման փուլում կլիենտը այլևս որպես խոչընդոտ չի դիտարկվում, ընդհակառակը, նա համարվում է պետության կառուցման օգտակար գործիք: «Կլիենտը լրացնում է քաղաքական համակարգի բացերը»:
Ֆինանսական ճգնաժամ, բնապահպանական աղետ և, նույնիսկ, Դոնալդ Թրամփի վերելքը. նեոլիբերալիզմն այս ամենի մեջ ունեցել է իր դերը: Ինչու՞ ձախերին չի հաջողվել գտնել այլընտրանք:
Տղաների դեմքերը, որոնք հիմա չեն իջնում հեռուստացույցի էկրաններից, քառօրյա պատերազմից հետո այլևս չի ստացվում ծառայեցնել հայրենասիրական պաթոսի հին ձևերին։ Այդ դեմքերը խոսում են իրականության մասին, նրանք ցույց են տալիս այդ պատերազմի ներսի երեսը, որը մեր տան մեջ է՝ Հայաստանի ներսում, արտոնյալ խավի կողմից սանձազերծված՝ չքավոր խավերի ունեզրկման ու ենթարկեցման տեսքով։ Պատահական չէ, որ Երևանն ամենամեծ հարստության կենտրոնացման վայրն է, իսկ ծայրամասային շրջաններն ու սահմանագիծը՝ ամենաքիչ ռեսուրսներ ունեցողը։
Diskurs.am-ի խմբագրակազմը սկսում է ֆրանսիացի փիլիսոփա Ժակ Ռանսիերի «Անգետ ուսուցիչը» աշխատության հրապարակումը։ «Անգետ ուսուցչի» թարգմանիչն Արմեն Վշտունին է, խմբագիրը՝ Նազարեթ Կարոյանը։ Առաջաբանի փոխարեն ներկայացնում ենք Ռանսիերի հարցազրույցը, որտեղ նա բացատրում է իր աշխատության արդիականությունը։
Շատ նեղ պահանջները տեղ են բացում շատ ավելի հեղափոխական արդյունքների համար, և նույնիսկ երբ հեղափոխական արդյունք ստանալու որևէ հնարավորություն չկա, մենք պետք է փոխզիջումային լուծումներ փնտրենք, որոնք, ամեն դեպքում, հետ կմղեն նորազատական խնայողությունների աբսուրդը և կբացեն տարածք, որտեղ կարող են ձևավորվել կազմակերպման նոր ձևեր:
Պայքարն ընթանում էր մի այնպիսի տարածքում (կանգառներ և այլն), որտեղ ապաքաղաքականացված քաղաքացին հայտնվում էր քաղաքականացված հանրույթում՝ հաճախ ակամայից դառնում ակցիայի մասնակից։ Այսպիսով, Երևանի կենտրոնը դառնում է մի տարածք, որտեղ արդեն մարգինալ կարգավիճակում է հայտնվում անտարբեր անձը։
