Աննախադեպ թափ են ստացել խոսակցությունները հետգաղութային դրության շուրջ։ Բարձր պաշտոնյաներից լսում ենք խորհրդային պատկերացումները հաղթահարելու, պատմության ընկալումը վերանայելու կոչեր։ Եվ ինչպես կարելի էր ակնկալել՝ բարդ խնդիրների պարզունակեցման ու տարաբնույթ խեղաթյուրումների պակաս չկա։ Նույնիսկ շրջանառության մեջ է դրվում մի այնպիսի անհնար բառակապակցություն, ինչպիսին է «Իրական Հայաստանի գաղափարախոսության նախագիծը»։
Իսկ ի՞նչ հարցեր են առաջանում, եթե փորձենք դուրս չգալ ֆիլմի ներքին շրջանակից։ Ինչի՞ մասին է մտածում ֆիլմը կամ մտածելու տեղիք տալի՞ս է դիտողին։ Ոչ, թերևս, ճիշտ հակառակը։ Եթե ունենար մտավոր նշանակություն, ապա կշրջվեր ինքն իր դեմ։ Ֆիլմը հասարակությունից վերցնում է ստերեոտիպային մոդելներ և դիսկուրսներ, հագեցնում իբր անսպասելի սյուժետային լուծումներով և հետ վերադարձնում։
Փոփոխությունները կապված են Սերժ Սարգսյանի ու տարբեր միջազգային խաղացողների (ԱՄՆ, Ռուսաստան, Եվրոպա) հարաբերությունների, և մյուս կողմից էլ՝ նրա դիրքի վերարտադրման հետ, և հանդիսանում են մեկ մարդու ավտորիտար գործունեության հետևանք: Ժողովուրդն ամենևին առնչություն չունի սահմանադրական փոփոխությունների` հանրային օրակարգ մտնելու հետ:
Մեյնսթրիմում կարծես միտումնավոր կուրություն է ցուցաբերվում մարդու մեջ առ իր նմանը բնական թշնամանքը սանձելու քաղաքականության ֆունկցիայի նկատմամբ, ինչը սակայն առանցքային նշանակություն ունի:
