Մենք ապրում ենք մի դարաշրջանում, երբ մարդու իրավունքների իդեալները զբաղեցրել են բեմահարթակի կենտրոնը թե՛ քաղաքական, թե՛ էթիկական առումով: Ահռելի էներգիա է ծախսվում ՝ բարձրացնելու դրանց նշանակությունն ավելի լավ աշխարհ կառուցելու գործում։ Բայց շրջանառվող հղացքները սովորաբար հիմնավորապես չեն վիճարկում գերիշխող ազատական և նորազատական շուկայական տրամաբանությունը կամ օրինականության և պետական գործունեության տիրապետող ձևերը:

Շատ նեղ պահանջները տեղ են բացում շատ ավելի հեղափոխական արդյունքների համար, և նույնիսկ երբ հեղափոխական արդյունք ստանալու որևէ հնարավորություն չկա, մենք պետք է փոխզիջումային լուծումներ փնտրենք, որոնք, ամեն դեպքում, հետ կմղեն նորազատական խնայողությունների աբսուրդը և կբացեն տարածք, որտեղ կարող են ձևավորվել կազմակերպման նոր ձևեր: